കണ്ണാടിയില് പ്രവാസത്തിന്റെ ബാക്കിപത്രമായി കണ്ട എന്റെ പ്രതിരൂപത്തെ ഞാന് നോക്കിനിന്നു .
നീണ്ട 15-വര്ഷത്തെ പ്രവാസം എനിക്കുതന്നത് ഈ നരയും, ചുളിവുകളും മാത്രമായിരുന്നോ?
അല്ല..........എനിക്ക് ഇന്നുള്ളതെല്ലാം തന്നത് പ്രവാസം ആണ്.പക്ഷെ....കഴിഞ്ഞ 15 വര്ഷം ഞാന്
എന്റെ ജീവിതം.......,എന്റെ സന്തോഷങ്ങള്........, ആഗ്രഹങ്ങള്....... എല്ലാം നശിപ്പിക്കുകയയിരുന്നില്ലേ..?
കുടുംബത്തോടോത്ത് കഴിയേണ്ട ദിവസങ്ങള്........,മക്കളുടെ വളര്ച്ച അടുത്ത് നിന്ന് കാണേണ്ടിയിരുന്ന ദിവസങ്ങള്........,
ഭാര്യയോടും, മക്കളോടുമൊത്ത് സന്തോഷത്തോടെ കഴിയെണ്ടുന്ന ദിവസങ്ങള്....
എല്ലാം വെറും സുഖ,സൌകര്യത്തിനും കാശിനും വേണ്ടി നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞ വിഡ്ഢി....
എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പറയണമെന്ന് തോന്നി.....
"എനിക്ക് പുച്ചമാണ് തോന്നുന്നത് നിന്നോട്, മക്കളെ അടുത്ത് നിന്ന് സ്നേഹിക്കേണ്ട സമയത്ത് അവര്ക്ക്
അത്തരത്തില് സ്നേഹം കൊടുക്കാതിരുന്ന നിന്നെ അവര് എങ്ങനെ തിരിച്ചു സ്നേഹിക്കും "
ചിന്തിക്കുംതോറും തലയ്ക്കു ഭാരം കൂടുന്നപോലെ തോനുന്നു......ഞാന് എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ ഇറങ്ങി നടന്നു ..
ചുറ്റും നിന്നവരെ എന്റെ കണ്ണുകള് കാണുന്നില്ലേ...? വൃക്ഷങ്ങളെ ഓരോന്നായി ഞാന് പിന്നിലാക്കി
ഒരു ചിരപരിചിതനെ പോലെ എന്റെ കാലുകള് എന്നെ നയിച്ചു...
അതെ ഇടവഴികള്..!!! ഇപ്പോഴും ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ....കൈതപ്പൂവിന്റെ മണം പരക്കുന്നുവോ..?
എന്റെ കാലുകള്ക്കു വേഗം കൂടുന്നു.......വഴിയരുകില് ആ പാരിജാതം ഇപ്പോഴും പൂവിട്ടുനില്ക്കുന്നു
അവ എന്നെ തന്നെ നോക്കുന്നു......യാന്ത്രികമായ് ഞാന് അവയ്ക്ക് നേരെ നടന്നു....
വിടര്ന്നു തുടങ്ങാറായ ഒരു പൂവ് ഞാന് പൊട്ടിച്ചെടുത്തു....അതെ; അതായിരുന്നു എന്റെ ശീലം..!!
പാതി വിടര്ന്ന പൂവ്........ അവയ്ക്ക് ഒരു ഭാവികാലം കാണും
ഭൂതകാലത്തില് വിരിഞ്ഞു നറുമണം ഇല്ലാതെ നില്ക്കുന്ന പൂക്കളെ ഞാന് പൊട്ടിക്കാറില്ലായിരുന്നു....
ഇടതു കൈ വെള്ളയില് ഒരു നിധി സൂക്ഷിക്കുന്ന പോലെ ആ പൂവിനെ വെച്ചു....
അതിന്റെ നറുമണം പുറത്ത് പോകരുതെന്ന് ഞാന് ആശിച്ചു ...
ഇടവഴിയുടെ അവസാനം കാവ് കാണാറായി....
പിച്ചിയും, മുല്ലയും, ഇലഞ്ഞിയും, പാലയും, അരളിയും,കൂവളവും പൂക്കുന്ന ആ കാവ്..
ഇലഞ്ഞിപൂവിന്റെ നറുമണം.... എല്ലാം അത് പോലെത്തന്നെ ഇപ്പോഴും....
ഞാന് വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് നില്ക്കുന്നപോലെ തോന്നി....
നിലത്ത് കൊഴിഞ്ഞു വീണ പൂക്കളില് ചവിട്ടാതിരിക്കാന് ഞാന് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു....
അതും എന്റെ ശീലം ആയിരുന്നു ..
കാവിന്റെ മധ്യത്തിലുള്ള കുളത്തിന്റെ അരികിലേക്ക് ഞാന് നടന്നു..
സമയം കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നു ..
എന്റെ കാതുകള് ഏതോ പ്രതീക്ഷയോടെ ശ്രെവിച്ചു...
ഇളം കാറ്റു നറുമണവുമായി എന്നെ വട്ടം ചുറ്റി......സമയം പിറകോട്ടു നിങ്ങുന്നുവോ...?
അതെ...!!!!!!! ഒരു പദനിസ്വനം......
എന്റെ ഹൃദയം വിങ്ങുന്നു.....കൈകള് വിറക്കുന്നുണ്ടോ?
എന്റെ അരികില് ആ പാദസ്വരം നിശബ്ധമായി......പ്രകൃതി നിശ്ചലമായപോലെ......കിളികള് കരയുന്നില്ലേ.....
നീണ്ട കുറെ വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം..........നിശബ്ധതയെ നോവിക്കാതെ ആ ശബ്ധം......!!!!!
"ഞാന് അറിഞ്ഞു വന്നകാര്യം, കാണാന് പറ്റുമെന്ന് കരുതിയില്ല ..
കഴിയുമെങ്കില് ഇവിടെ ഒരിക്കല് കൂടി വരാതിരിക്കാന് നോക്കണം....ഇവിടം എന്റെ സ്വൊകാര്യതയാണ്...."
പാരിജാതം എന്റെ കയ്യില് ഇരുന്നു നീറി.......
ഒന്ന് നോക്കുവാനുള്ള ധൈര്യം എന്നില് നഷ്ടമയിരിക്കുന്നോ....നാവ് തളര്ന്നപോലെ....
പദമണികള് വീണ്ടും ചിരിക്കുന്നു....ഞാന് വേഗം തിരിഞ്ഞു നോക്കി.....അവള് നടന്നകലുകയാണ് .....
ആ സീമന്തരേഖക്ക് നിറങ്ങള് ഇപ്പോഴും അന്യമായിരിക്കുന്നോ.....?
അല്ല........അല്ല........എന്റെ തോന്നലാണ് അത്....
നീണ്ട 15-വര്ഷത്തെ പ്രവാസം എനിക്കുതന്നത് ഈ നരയും, ചുളിവുകളും മാത്രമായിരുന്നോ?
അല്ല..........എനിക്ക് ഇന്നുള്ളതെല്ലാം തന്നത് പ്രവാസം ആണ്.പക്ഷെ....കഴിഞ്ഞ 15 വര്ഷം ഞാന്
എന്റെ ജീവിതം.......,എന്റെ സന്തോഷങ്ങള്........, ആഗ്രഹങ്ങള്....... എല്ലാം നശിപ്പിക്കുകയയിരുന്നില്ലേ..?
കുടുംബത്തോടോത്ത് കഴിയേണ്ട ദിവസങ്ങള്........,മക്കളുടെ വളര്ച്ച അടുത്ത് നിന്ന് കാണേണ്ടിയിരുന്ന ദിവസങ്ങള്........,
ഭാര്യയോടും, മക്കളോടുമൊത്ത് സന്തോഷത്തോടെ കഴിയെണ്ടുന്ന ദിവസങ്ങള്....
എല്ലാം വെറും സുഖ,സൌകര്യത്തിനും കാശിനും വേണ്ടി നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞ വിഡ്ഢി....
എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പറയണമെന്ന് തോന്നി.....
"എനിക്ക് പുച്ചമാണ് തോന്നുന്നത് നിന്നോട്, മക്കളെ അടുത്ത് നിന്ന് സ്നേഹിക്കേണ്ട സമയത്ത് അവര്ക്ക്
അത്തരത്തില് സ്നേഹം കൊടുക്കാതിരുന്ന നിന്നെ അവര് എങ്ങനെ തിരിച്ചു സ്നേഹിക്കും "
ചിന്തിക്കുംതോറും തലയ്ക്കു ഭാരം കൂടുന്നപോലെ തോനുന്നു......ഞാന് എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ ഇറങ്ങി നടന്നു ..
ചുറ്റും നിന്നവരെ എന്റെ കണ്ണുകള് കാണുന്നില്ലേ...? വൃക്ഷങ്ങളെ ഓരോന്നായി ഞാന് പിന്നിലാക്കി
ഒരു ചിരപരിചിതനെ പോലെ എന്റെ കാലുകള് എന്നെ നയിച്ചു...
അതെ ഇടവഴികള്..!!! ഇപ്പോഴും ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ....കൈതപ്പൂവിന്റെ മണം പരക്കുന്നുവോ..?
എന്റെ കാലുകള്ക്കു വേഗം കൂടുന്നു.......വഴിയരുകില് ആ പാരിജാതം ഇപ്പോഴും പൂവിട്ടുനില്ക്കുന്നു
അവ എന്നെ തന്നെ നോക്കുന്നു......യാന്ത്രികമായ് ഞാന് അവയ്ക്ക് നേരെ നടന്നു....
വിടര്ന്നു തുടങ്ങാറായ ഒരു പൂവ് ഞാന് പൊട്ടിച്ചെടുത്തു....അതെ; അതായിരുന്നു എന്റെ ശീലം..!!
പാതി വിടര്ന്ന പൂവ്........ അവയ്ക്ക് ഒരു ഭാവികാലം കാണും
ഭൂതകാലത്തില് വിരിഞ്ഞു നറുമണം ഇല്ലാതെ നില്ക്കുന്ന പൂക്കളെ ഞാന് പൊട്ടിക്കാറില്ലായിരുന്നു....
ഇടതു കൈ വെള്ളയില് ഒരു നിധി സൂക്ഷിക്കുന്ന പോലെ ആ പൂവിനെ വെച്ചു....
അതിന്റെ നറുമണം പുറത്ത് പോകരുതെന്ന് ഞാന് ആശിച്ചു ...
ഇടവഴിയുടെ അവസാനം കാവ് കാണാറായി....
പിച്ചിയും, മുല്ലയും, ഇലഞ്ഞിയും, പാലയും, അരളിയും,കൂവളവും പൂക്കുന്ന ആ കാവ്..
ഇലഞ്ഞിപൂവിന്റെ നറുമണം.... എല്ലാം അത് പോലെത്തന്നെ ഇപ്പോഴും....
ഞാന് വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് നില്ക്കുന്നപോലെ തോന്നി....
നിലത്ത് കൊഴിഞ്ഞു വീണ പൂക്കളില് ചവിട്ടാതിരിക്കാന് ഞാന് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു....
അതും എന്റെ ശീലം ആയിരുന്നു ..
കാവിന്റെ മധ്യത്തിലുള്ള കുളത്തിന്റെ അരികിലേക്ക് ഞാന് നടന്നു..
സമയം കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നു ..
എന്റെ കാതുകള് ഏതോ പ്രതീക്ഷയോടെ ശ്രെവിച്ചു...
ഇളം കാറ്റു നറുമണവുമായി എന്നെ വട്ടം ചുറ്റി......സമയം പിറകോട്ടു നിങ്ങുന്നുവോ...?
അതെ...!!!!!!! ഒരു പദനിസ്വനം......
എന്റെ ഹൃദയം വിങ്ങുന്നു.....കൈകള് വിറക്കുന്നുണ്ടോ?
എന്റെ അരികില് ആ പാദസ്വരം നിശബ്ധമായി......പ്രകൃതി നിശ്ചലമായപോലെ......കിളികള് കരയുന്നില്ലേ.....
നീണ്ട കുറെ വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം..........നിശബ്ധതയെ നോവിക്കാതെ ആ ശബ്ധം......!!!!!
"ഞാന് അറിഞ്ഞു വന്നകാര്യം, കാണാന് പറ്റുമെന്ന് കരുതിയില്ല ..
കഴിയുമെങ്കില് ഇവിടെ ഒരിക്കല് കൂടി വരാതിരിക്കാന് നോക്കണം....ഇവിടം എന്റെ സ്വൊകാര്യതയാണ്...."
പാരിജാതം എന്റെ കയ്യില് ഇരുന്നു നീറി.......
ഒന്ന് നോക്കുവാനുള്ള ധൈര്യം എന്നില് നഷ്ടമയിരിക്കുന്നോ....നാവ് തളര്ന്നപോലെ....
പദമണികള് വീണ്ടും ചിരിക്കുന്നു....ഞാന് വേഗം തിരിഞ്ഞു നോക്കി.....അവള് നടന്നകലുകയാണ് .....
ആ സീമന്തരേഖക്ക് നിറങ്ങള് ഇപ്പോഴും അന്യമായിരിക്കുന്നോ.....?
അല്ല........അല്ല........എന്റെ തോന്നലാണ് അത്....
എഴുത്ത് കൊള്ളാം
ReplyDelete