അവള് ഒരു കുഞ്ഞുപൂവായിരുന്നു
വാടാമലരായി സൗരഭ്യം പരത്തി
പാരില് ചിരിച്ചുല്ലസിക്കേണ്ടിയവള്
അവള് എന്റെ ഭാര്യ ആയിരുന്നില്ല
കാമുകിയോ , കൂട്ടുകാരിയോ ആയിരുന്നില്ല
അവളൊരു ഭ്രാന്തിയോ , വേശ്യയോ ആയിരുന്നില്ല
എന്റെ മുന്നില് അവള് വന്നത് പഠിക്കുവാന് ആയിരുന്നു
അവളെന്റെ ശിഷ്യ ആയിരുന്നു.
സ്നേഹമാകേണ്ട ഗുരു -
കാമത്തിന് കരങ്ങള് നീട്ടി
ആ കുഞ്ഞു കുസുമത്തിന് ഇതളുകള് നുള്ളി.
വൈകി... വളരെ വൈകി ഞാന് ഓര്ക്കുന്നു
എന്റെ ക്രൂരത -
നിന്റെ വേദന ..., ഭയം ....
കൊഴിഞ്ഞ ഇതളുകള് ഇന്ന് എന് ഹൃദയത്തില് മുള്ളായി -
കൂരമ്പായി കുത്തി നീറുന്നു
മരണംപോലും മോക്ഷമേകാന് മടിക്കും ഈ ജീവിതം -
നരകതുല്യമായ് ജീവിച്ചു തീര്ക്കുന്നു ഞാന്
*********
സുഹൃത്തായ അദ്ധ്യാപകന് ഒരിക്കല് ഏറ്റുപറഞ്ഞത്
*********
സ്നേഹമാകേണ്ട ഗുരു-
ReplyDeleteകാമത്തിന് കരങ്ങള് നീട്ടി
ആ കുഞ്ഞു കുസുമത്തിന് ഇതളുകള് നുള്ളി...
ഈ ഏറ്റുപറച്ചിലിന്റെ വരികള് മനസ്സില് വല്ലാതെ വിങ്ങുന്നു... ആശംസകള് നിധീഷേ...
:)
ReplyDeleteമരണംപോലും മോക്ഷമേകാന് മടിക്കും
ReplyDeleteഭയങ്കര സത്യത്തിന്റെ ക്രൂരത പകര്ന്നു.
ReplyDelete
ReplyDeleteനന്നായിരിക്കുന്നു..
ആശംസകള്
നന്നായിരിക്കുന്നു
ReplyDeleteആശംസകള്
Ettuparachilo...!!?papikku ettuparachilil prayaschitham punya grandangalil matram..karanakkuttikkittonnu pottikkamayirunnille..!!?
ReplyDelete